Zawiadomienie o rażącym naruszeniu obowiązków procesowych przez oskarżyciela publicznego lub prowadzącego postępowanie przygotowawcze

Abstrakt

Problemem badawczym artykułu jest zawiadomienie o rażącym naruszeniu obowiązków procesowych przez oskarżyciela publicznego lub oskarżyciela prowadzącego postępowanie przygotowawcze (art. 20 § 2 k.p.k.). Cel rozważań to oce na przydatności tego środka do eliminowania istotnych uchybień procesowych oskarżyciela publicznego i organów prowadzących postępowanie przygotowawcze. Tezą badawczą jest twierdzenie, że zawiadomienie to spełnia ważną rolę w usuwaniu i zapobieganiu uchybień procesowych w działalności oskarżycieli publicznych oraz w postępowaniu przygotowawczym. Hipotezą badawczą – założenie, że jego uregulowanie w Kodeksie postępowania karnego, dla zwiększenia jego skuteczności, wymaga niewielkich korekt. Podstawowymi metodami badawczymi, które zostały zastosowane, są metody formalno-dogmatyczna i logiczna. Przedmiotem rozważań są: kształtowanie się zawiadomienia, jego charakter prawny, organy uprawnione do zawiadomienia (sąd, prokurator), jego przedmiot (rażące naruszenie
obowiązków procesowych, oskarżyciele publiczni, prowadzący postępowania przygotowawcze), jego adresaci i postępowanie w przedmiocie zawiadomienia. Rozważania te doprowadziły do konstatacji, że środek ten w zasadzie jest uregulowany właściwie. Postanowienie sądu lub prokuratora o zawiadomieniu jest niezaskarżalne, jednakże ze względu na skutki, jakie ono wywołuje w stosunku do osoby, której dotyczy, powinno służyć zażalenie na postanowienie sądu do tego samego sądu w składzie trzech sędziów, a prokuratora – do prokuratora nadrzędnego. Dla zwiększenia skuteczności zawiadomienia konieczne jest upoważnienie sądu i prokuratora do żądania od przełożonego osoby, która nie nadesłała w wyznaczonym terminie informacji o podjętych środkach, wszczęcia postępowania służbowego i informacji o jego wyniku.