Dobro prawne na gruncie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 2005 r.

Abstrakt

Przedmiotem analizy niniejszego artykułu jest regulacja art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii z 29 lipca 2005 r. Regulacja ta dotyczy odpowiedzialności karnej za posiadanie
narkotyków, które często w literaturze nazywane jest posiadaniem konsumenckim.
Podstawowy problem dotyczący wskazanej w tytule tematyki związany jest z określeniem
dobra prawnego w art. 62 ust. 1 ustawy. Wbrew pozorom jego wskazanie nie jest sprawą
prostą ani jednoznaczną, pojawić się bowiem mogą wątpliwości, czy takie dobro chronione
prawem w ogóle istnieje, a jeśli tak, to czy powinno być chronione na gruncie przepisów
prawnokarnych. W tym zakresie przedstawiono stanowisko doktryny i judykatury na temat
korelacji tego dobra prawnego oraz potrzeby jego ochrony w świetle innych dóbr prawnych
chronionych przez Konstytucję (np. wolności jednostki). W artykule określono także znaczenie
zgody dysponenta danym dobrem dla wyłączenia bezprawności lub braku w ogóle ataku na
dobro prawne. Zachowanie podjęte za zgodą dysponenta powodujące rzekome „naruszenie”
dobra prawnego jest przecież czynem od samego początku zgodnym z normą, a zatem brak
jest w nim elementu bezprawności. Jako takie więc nie jest czynem przestępnym. Można
mieć bowiem wątpliwości, czy w wypadku posiadania i używania narkotyków dochodzi do
zagrożenia dla dobra prawnego, czy jest to zachowanie, które od samego początku, z uwagi
na zgodę konsumenta, jest zachowaniem legalnym. Artykuł ma charakter krytyczny wobec
istniejących regulacji prawnokarnych, a jego clou stanowi teza o wyłącznie medycznym i społecznym,
a nie karnoprawnym, problemie narkomanii.